Η παραπάνω φράση, γνωστή σε όλους, που τη χρησιμοποιούμε ακόμη και σήμερα, προέρχεται ένα μύθο της αρχαιότητας. Οι κάτοικοι κάποιας πόλης συνήθιζαν να προσφέρουν θυσία στο θεό Απόλλωνα, στην οποία συμπεριλαμβανόταν και το νερό. Το νερό, όμως, αναγκαίο αγαθό για την τέλεση της θυσίας, βρισκόταν σε ένα φαράγγι πολύ βαθύ, όπου οι άνθρωποι δύσκολα είχαν πρόσβαση. Έπρεπε να στείλουν κάποιον θαρραλέο για να στείλουν. Εντελώς τυχαία ακούστηκε από ένα δέντρο μια φωνή.
Η φωνή αυτή ανήκε σ' έναν κόρακα (διέθετε φτερά, που θα τον βοηθούσαν να διαβεί τη δύσκολη διαδρομή) κι έτσι πήρε αυτός την πρωτοβουλία να μεταφερθεί μέχρι το δύσβατο φαράγγι και να φέρει στους κατοίκους το ιερό γι' αυτούς νερό. Του δόθηκε μια μικρή υδρία, ώστε να μπορεί να μεταφέρει το νερό που χρειαζόντουσαν. Ο κόρακας έφτασε γρήγορα στην πηγή, δίπλα στην οποία υπήρχε μια συκιά. Ο κόρακας ήταν αρκετά λιχούδης και λιμπίστηκε τα σύκα. Μόλις πήγε να κόψει ένα για να φάει, διαπίστωσε πως τα σύκα ήταν άγουρα και θα ωρίμαζαν σε 3 μέρες. Αποφάσισε, λοιπόν, να περιμένει για ικανοποιήσει τον οργανισμό του. Όταν ωρίμασαν τα σύκα, καθώς έτρωγε, θυμήθηκε αυτό που του είχαν αναθέσει οι άνθρωποι. Σκεφτόταν πώς θα δικαιολογήσει την αργοπορία του. Ενώ γέμιζε την υδρία, παρατήρησε στο φαράγγι ένα φίδι, το άρπαξε με το ράμφος του και κατευθύνθηκε προς την πόλη. Όταν έφτασε, οι κάτοικοι τον ρώτησαν γιατί άργησε. Εκείνος απάντησε πως κάθε φορά που γέμιζε την υδρία με νερό, το φίδι (το οποίο είχε πάρει μαζί του) το ρουφούσε. Τον πίστεψαν κι έπειτα το σκότωσαν χτυπώντας το με ξύλα. Το φίδι αυτό, όμως, ανήκε στο θεό Απόλλωνα και ο κόρακας επρόκειτο να τιμωρηθεί γι' αυτή την ατασθαλία του. Κάθε φορά που πήγαινε να πιει νερό από οποιαδήποτε πηγή, εκείνη στέρευε και ο κόρακας διψούσε συνέχεια.
Από τότε, λοιπόν, προέκυψε η φράση "κοράκιασα από τη δίψα"!
Μαρία Ρέκλου,
Φοιτήτρια του τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας Δ.Π.Θ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου