Κάποτε ένας καθηγητής μου στο
πανεπιστήμιο , συγκεκριμένα στο δεύτερο έτος (τώρα πηγαίνω στο τρίτο), μας
ανακοίνωσε πως οι φιλόλογοι στη χώρα μας είναι λίγοι σε αριθμό. Αυτό βέβαια
εξέπληξε όχι μόνο εμένα αλλά και τους συμφοιτητές μου που τους έβλεπα να
απορούν καθώς όλοι γνωρίζουμε πως εύκολα μπορεί να βρει κάποιος έναν φιλόλογο
για μάθημα στις μέρες μας.
Μας κοίταξε και μας είπε : « Ξέρετε λοιπόν για ποιο λόγο δεν θα βρείτε
δουλειά στο δημόσιο ή τόσα ιδιαίτερα και φροντιστήρια για να δουλέψετε; Γιατί
υπάρχουν πολλές διαφορετικές σχολές που διεκδικούν το δικά σας επάγγελμα».
Απόρησα και ξεκίνησα να σκέφτομαι πως όντως
είχε δίκιο, αν κρίνω ήδη από τις σχολές που μου έρχονται στο μυαλό (
Φιλοσοφικής και Παιδαγωγικής, Φιλοσοφικής Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, Ιστορικό
Αρχαιολογικό, Φιλοσοφίας). Αυτές λοιπόν οι σχολές διεκδικούν τη δική μας
δουλειά αποκαλώντας , λανθασμένα για εμένα, τον εαυτό τους φιλολόγους.
Λάθος και αυτό αποδεικνύεται από τα μαθήματα
και από το αντικείμενο που πραγματεύονται. Η Φιλοσοφική και Παιδαγωγική αλλά
και αυτή που περιέχει την Ψυχολογία ,συγκεκριμένα, ειδικεύεται στην διδασκαλία
της φιλοσοφίας , της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής. Επίσης το Ιστορικό
Αρχαιολογικό , όντως έχει πολλά μαθήματα ιστορίας , ένα εξάμηνο λατινικά και
ελάχιστα αρχαία. Σίγουρα είναι πολύ καλύτεροι ιστορικοί από τους φιλολόγους
αλλά πως μπορούν να αποκαλούνται φιλόλογοι; Δεν εκμηδενίζω τις σχολές και το
επάγγελμα τους αλλά θέλω να διευκρινίσουμε κάποια πράγματα.
Ένας άνθρωπος που κάνει απλά ελάχιστα εξάμηνα
αρχαία , ένα δύο εξάμηνα λατινικά και πολλή ιστορία, και απλά παίρνοντας κάποια
επιλεγόμενα μαθήματα από το τμήμα της φιλολογίας , πώς μπορεί να νιώθει ασφαλής
ως φιλόλογος; Πως μπορεί να συγκριθεί με τον φοιτητή φιλολογίας που στα δυο
χρόνια , ήδη, έχει τέσσερα εξάμηνα αρχαία και λογοτεχνία, τρία λατινικά και πολλή
φιλοσοφία, επιλεγόμενα από το ιστορικό αρχαιολογικό και το φ-π-ψ.
Και σκέφτομαι, η φιλολογία σαν τμήμα ανοίγει
τον δρόμο και προς τον τομέα της γλωσσολογίας (έχοντας 4 εξάμηνα το
συγκεκριμένο μάθημα τα πρώτα δύο έτη) καθώς μέσω μεταπτυχιακού μπορεί να έχει
διπλό πτυχίο (φιλολογίας- λογοθεραπείας ). Επίσης ένας φοιτητής όπου
ειδικεύεται στη λογοτεχνία, στην κλασσική φιλολογία, στη γλωσσολογία πως μπορεί
να συγκριθεί με τις ανάλογες σχολές; Το ιστορικό αρχαιολογικό κατέχει το 1/3
από τα μαθήματα που διδάσκονται στο σχολείο (λογοτεχνία-έκθεση, αρχαία,
ιστορία).
Βέβαια μπορεί κάποιος να πει πως με προσωπική
δουλειά όλα διορθώνονται, σίγουρα, αλλά αναφέρομαι συγκεκριμένα για τις σπουδές
στα τέσσερα χρόνια. Αυτό που πρέπει να γίνει λοιπόν , δεν αναφέρομαι μόνο στο
δημόσιο (που πολλοί μας ενημέρωσαν από τη σχολή μας πως οι πτυχιούχοι
φιλολογίας καταλαμβάνουν το 50% των θέσεων , το άλλο 25% από το Ιστορικό
Αρχαιολογικό και το άλλο 25% από το τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής
Ψυχολογίας), είναι οι γονείς που
επιλέγουν να κάνουν ιδιαίτερα στα παιδιά τους ή οι διευθυντές φροντιστηρίων
γιατί δυστυχώς εκεί καταντήσαμε να βασιζόμαστε στην παραπαιδεία, να σκέφτονται
πολύ καλά ποιον επιλέγουν και για ποιο τομέα. Έτσι μόνο μπορούμε να μοιράσουμε
δίκαια τις θέσεις και να αποδείξουμε πως ο καθένας ειδικεύεται στον τομέα του.
Σίγουρα βέβαια από τη φιλολογία λείπει η
ψυχολογία που είναι απαραίτητη για έναν εκπαιδευτικό αλλά τουλάχιστον δεν
λείπουν οι βασικές γνώσεις (κλασσική, νεοελληνική-βυζαντινή-γλωσσολογική και
λίγο ιστορική).
Μετά από όλες αυτές τις σκέψεις σκέφτομαι
λοιπόν πως όντως μπορεί οι φιλόλογοι να είναι λίγοι αλλά δουλειές δεν βρίσκουν
πλέον εύκολα. Για να μην συνεχιστεί αυτό το πράγμα πρέπει το κράτος να
μεριμνήσει για ορισμένες σχολές. Πόσο ωραίο θα ήταν αν γινόταν η φιλοσοφική
σχολή ξανά ενιαία όπως παλιά; Δηλαδή ένας φιλόλογος να διδασκόταν και ψυχολογία
και ιστορία και αρχαία και λατινικά και λογοτεχνία και παιδαγωγικές μεθόδους σε
μία σχολή; Στο χέρι τους είναι…
Γράφει ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου